ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺭﺳﻢ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ... ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻟﯿﻠﯽ ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻧﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﻢ.. ﻣﻦ ﻟﯿﻠﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﯾﺎ ﻣﻦ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﻟﯿﻠﯽ؟ ﭼﻪ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ!؟ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ... ﺭﺍﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻨﮕﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﺍﻡ... ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﻬﺪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪ؟ ﻣﻦ ﻟﻐﺰﯾﺪﻡ ﯾﺎ ﺗﻮ؟ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﭼﻪ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟! ﺩﯾﺪﯼ ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻟﯿﻠﯽ ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻥ ﺷﺪ؟ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻧﺸﺪ...ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﯿﻠﯽ ﻗﺼﻪ ﺍﻡ ﺑﺮﺳﻢ. ﺭﺳﻢ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺍﺳﺖ.. ﮔﻔﺘﻢ ﺭﺳﻢ ﺩﻧﯿﺎ؟ ﻧﻪ ﺭﺳﻢ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ... ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﺭﺳﻢ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﺳﺖ" ...........................................................................................................
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺭﻭ۱۰ﺗﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ.... ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﭼﻪ ﺩﻝ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮔﯿﻢ ﭼﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﯿﻢ ﮐﺎﺵ ﺩﻟﻬﺎﻣﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﭽﮕﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﺎﺵ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﮐﺎﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﮐﺎﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﺎﺵ ﻗﻠﺒﻬﺎ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻦ...[[[بقیه در ادامه مطلب]]]
ادامه مطلب...
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺩﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻢ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺍﯼ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ:ﺷﺎﺩﯼ، ﻏﻢ، ،ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ، ﺩﺍﻧﺶ ، ﻋﺸﻖ ﻭ ﺑﺎﻗﯽ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ.... ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ!ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺗﻌﻤﯿﺮ ﻗﺎﯾﻘﻬﺎﯾﺸﺎﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ... ﺍﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺧﺮ ﺩﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ.ﺯﻣﺎﻧﯿﮑﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﻭﯼ ﺁﺏ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﺸﻖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﮐﻤﮏ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ... ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺛﺮﻭﺕ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ ﯾﺎ ﺷﮑﻮﻫﺶ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻤﮏ ﺧﻮﺍﺳﺖ... “ﺛﺮﻭﺕ، ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺮﯼ؟” ﺛﺮﻭﺕ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: “ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ.ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺴﺖ.ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ”. ﻋﺸﻖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺭ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﺩ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻤﮏ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ. “ﻏﺮﻭﺭ ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻦ”. “ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻋﺸﻖ.ﺗﻮ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﯾﻘﻢ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﮐﻨﯽ”. ﭘﺲ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﻏﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩ. “ﻏﻢ ﻟﻄﻔﺎً ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮ”. “ﺁﻩ ﻋﺸﻖ.ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ”. ﺷﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺻﻼً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﺸﺪ... ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪ: ”ﺑﯿﺎ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻋﺸﻖ.ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ”. ﺻﺪﺍﯼ ﯾﮏ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩ.ﻋﺸﻖ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ ﺍﺳﻢ ﻧﺎﺟﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺳﺪ!! ﻫﻨﮕﺎﻣﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﻧﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ... ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻪ ﻧﺎﺟﯽ ﺧﻮﺩ ﻣﺪﯾﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ "ﺩﺍﻧﺶ"ﮐﻪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ”ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩ؟ ﺩﺍﻧﺶ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ“ :ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ”. “ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟ ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩ؟” ﺩﺍﻧﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺍﻧﺎﯾﯽ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ: “ﭼﻮﻥ ﻓﻘﻂ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﺮﺩ”.
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
